pieśń o rolandzie opracowanie do matury
Cała Pieśń o Rolandzie jest swoistym hołdem dla męstwa bitewnego. Jako chanson de ge- ste, pieśń o czynach, stanowi opis mający pobudzać do odwagi słuchających. Szczególnym elementem oddającym tę cnotę rycerską jest opis bitwy straży tylnej Karola Wielkiego z Sa- racenami.
1. Roland to główny bohater „Pieśni o Rolandzie”, jest rycerzem, francuskim hrabią i siostrzeńcem Karola Wielkiego. To uczestnik wyprawy w 778r. do Hiszpanii przeciwko Saracenom i dowódca tylnej straży armii. 2. Roland posługiwał się niezwykłym mieczem, zwanym Durendalem. Według Pieśni o Rolandzie w jego rękojeści znajdowały się święte relikwie: ząb świętego Piotra, krew świętego Bazylego, włosy świętego Dionizego i strzęp szaty Najświętszej Marii Panny. Miecz był wykonany z najlepszych stopów metali Otrzymał go Roland od Karola wielkiego. Umierający Roland próbuje miecz zniszczyć, uderzając nim o skałę, nie chcąc aby dostał się w ręce wrogów. 3. Marsyl – król Saragossy zobowiązał się, że przed upływem miesiąca stawi się we Francji razem ze swoimi lennikami i zostanie wasalem Karola, jeśli tylko ten wycofa się z ziem Marsyla. 4. Posłem Karola Wielkiego był Galeon , który przekazał Marsylowi sobolowy płaszcz- symboliczny dar cesarski. Karol wielki przekazał Marsylowi, że jeśli przyjmie on chrzest, otrzyma od Karola w lenno połowę Hiszpanii, drugą zaś dostanie Roland. 5. Po powrocie do Francji Ganelon okłamał Karola, że Marsyl przyjął jego warunki. Tymczasem pogańskie wojska w tajemnicy otaczały oddziały francuskie. Ganelon zaproponował Karolowi, aby tylną strażą dowodził Roland. Cesarz zgodził się. 6. Oliwier, gdy ujrzał liczne oddziały wojsk pogańskich, doradził Rolandowi, aby zadął w róg i w ten sposób zawrócił cesarza z całym wojskiem. W utworze spotykamy zdanie: „Roland jest mężny ,a Oliwier roztropny” i właśnie ta roztropność kazała młodemu rycerzowi ostrzec przyjaciela. 7. Roland był człowiekiem honoru. Wezwanie pomocy uważał za brak odwagi. Dlatego wolał raczej umrzeć, niż stworzyć przypuszczenie, że sobie nie poradził, nie starczyło mu siły , bądź determinacji. 8. Scena śmierci Rolanda jest przykładem tak zwanej ars moriendi i jest główną sceną utworu. Roland, umierając wykonuje szereg czynności, z których każda ma symboliczne znaczenie. Bohater umiera na wzgórzu co nawiązuje do śmierci Jezusa na Golgocie, ma przy sobie swój miecz i róg. Roland wyciąga w kierunku nieba swoją prawą rękawicę , którą przejmuje Anioł i wraz z innymi archaniołami: Cherubinem i Michałem niesie duszę rycerza do raju. 9. Pieśń o Rolandzie jest realizacją starofrancuskich chansons de geste, gdzie równolegle do przestrzeni wydarzeń realistycznych istnieje przestrzeń cudów i religii. W życiu króla Karola miały miejsce różne nadprzyrodzone zjawiska. Miewał on prorocze sny, zaś z Bogiem kontaktował się przez Archanioła Gabriela 10. Ideałem średniowiecznego rycerza jest główny bohater Pieśni – Roland. Jest bardzo odważny, oddany ojczyźnie i swojemu władcy. Jest także bardzo religijny i szerzy chrześcijaństwo, walcząc w obronie swojej wiary. To człowiek honoru, który troszczy się o swoich towarzyszy. Powyższy materiał został opracowany przez Przeczytanie i zapamiętanie tych informacji ułatwi Ci zdanie klasówki. Pamiętaj, korzystanie z naszych opracowań nie zastępuje Twoich obecności w szkole, korzystania z podręczników i rozwiązywania zadań domowych. Pieśń o Rolandzie na egzaminie. Musisz być przygotowany do wnikliwej analizy tekstów pod kątem rozpoznawania i nazywania użytych w nich środków stylistycznych oraz określania ich funkcji. Spróbujmy przećwiczyć tę umiejętność, analizując fragment opisujący bitwę wojsk Rolanda z Saracenami. Bitwa jest wspaniała i ciężka.Matura z polskiego na rok 2023 uległa pewnym modyfikacjom w stosunku do pierwotnych założeń. Zgodnie z aneksem wydanym przez Centralną Komisję Egzaminacyjną kilka lektur wypadło z listy. Oczywiście osoby, które sądziły, że ta lista będzie mocno uszczuplona z uwagi na stan pandemii i naukę zdalną, myliły się. Jednak dwie pozycje, które wykreślono, są bardzo ciekawe, mowa tutaj o: Władysław Stanisław Reymont, Chłopi (tom I – Jesień); Witold Gombrowicz, Ferdydurke (fragmenty) Pozycja pierwsza była na liście lektur od wielu lat i trzeba przyznać, że jej całkowite usuniecie może zaskakiwać, a „Ferdydurke” – czyli słynne upupianie też należy przyjąć z zaskoczeniem, tym bardziej, że na maturze 2022 jest lekturą z tak zwaną gwiazdką. Poniżej lista lektur : wersja uproszczona, pozycje przekreślone to takie, które nie są obowiązkowe. Lektury zostały podzielone na epoki, aby łatwiej było je wam skojarzyć. Pomijam tutaj wiersze, przykładowo: Bolesława Leśmiana, Jana Kasprowicza. No to zaczynamy: Jaka lektura na maturze 2023 i 2024? Lektury obowiązkowe Starożytność: Biblia (fragmenty: Księga Rodzaju, Księga Hioba, Księga Koheleta, Pieśń nad Pieśniami, Księga Psalmów, Apokalipsa według św. Jana); Mitologia (Grecja) – Jan Parandowski; Iliada (fragmenty) – Homer; Odyseja (fragmenty) – Homer lektura wypada z poziomu podstawowego ale wchodzi do poziomu rozszerzonego Antygona – Sofokles; Lektury obowiązkowe Średniowiecze – epos rycerza, Roland był takim super bohaterem Legenda o św. Aleksym (fragmenty); Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią (fragmenty); Kwiatki świętego Franciszka z Asyżu (fragmenty); Pieśń o Rolandzie (fragmenty); Kronika polska (fragmenty) – Gall Anonim; Boska komedia (fragmenty) – Dante Alighieri; Renesans – Tak Jan Kochanowski pozostaje niezmiennie od wielu lat plus kilka drobiazgów. Jan Kochanowski, wybrane pieśni, w tym: Pieśń IX ks. I, Pieśń V ks. II; psalmy, w tym Psalm 13, Psalm 47; tren IX, X, XI, XIX; Odprawa posłów greckich (Uwaga tutaj wypadają Psalmy w tym psalm 13 i psalm 47); Kazania sejmowe (fragmenty) – Piotr Skarga; Pamiętniki (fragmenty) – Jan Chryzostom Pasek; Makbet – William Szekspir; Romeo i Julia – William Szekspir – Romeo z Julią wypadają, ciekawe dlaczego? Barok Pamiętniki (fragmenty) – Jan Chryzostom Pasek; Skąpiec – Molier; Oświecenie Hymn do miłości ojczyzny, wybrane satyry – Ignacy Krasicki; Romantyzm – lektury obowiązkowe – Tak Dziady cz. III i Pan Tadeusz zostają bo jak by inaczej Oda do młodości; Adam Mickiewicz; Romantyczność; wybrane ballady – Adam Mickiewicz; Konrad Wallenrod; – Adam Mickiewicz; Dziady cz. III; – Adam Mickiewicz; Kordian – Juliusz Słowacki; Nie-Boska komedia – Zygmunt Krasiński; – lektura przechodzi do poziomu rozszerzonego Pozytywizm – tutaj jest ukochana lektura egzaminatorów Lalka Potop – Henryk Sienkiewicz; Gloria victis – Eliza Orzeszkowa; Zbrodnia i kara – Fiodor Dostojewski; Z legend dawnego Egiptu – Bolesław Prus; Lalka – Bolesław Prus; Młoda Polska – – kochacie Wesele? Jest niezmiennie wśród lektur obowiązkowych Wesele – Stanisław Wyspiański; Chłopi t. I – Władysław Stanisław Reymont; Rozdziobią nas kruki, wrony… – Stefan Żeromski; Dwudziestolecie międzywojenne – wypada Ferdydurke – hurra????? Przedwiośnie – Stefan Żeromski; Ferdydurke (fragmenty) – Witold Gombrowicz; Literatura wojny i okupacji Opowiadania np.: Proszę państwa do gazu, Ludzie, którzy szli Tadeusz Borowski; Inny świat – Gustaw Herling-Grudziński; Zdążyć przed Panem Bogiem – Hanna Krall; Literatura współczesna Dżuma – Albert Camus; Rok 1984 – George Orwell; Droga donikąd (fragmenty) – Józef Mackiewicz; Tango – Sławomir Mrożek; opowiadanie Marka Nowakowskiego z tomu Raport o stanie wojennym (np. Stan wojenny); Górą „Edek” – Marek Nowakowski; Katedra – Jacek Dukaj; Madame – Antoni Libera; Miejsce – Andrzej Stasiuk; Profesor Andrews w Warszawie – Olga Tokarczuk; Podróże z Herodotem (fragmenty) – Ryszard Kapuściński; Lektury skreślone z listy obowiązkowych na maturę 2023 i 2024? Podsumujmy co zostało skreślone lub przeniesione na poziom rozszerzony: Odyseja (fragmenty) – Homer; >> przechodzi do rozszerzenia Psalmy, w tym Psalm 13, Psalm 47; Romeo i Julia – William Szekspir Nie-Boska komedia – Zygmunt Krasiński; >> przechodzi do rozszerzenia Z legend dawnego Egiptu – Bolesław Prus; Chłopi t. I – Władysław Stanisław Reymont; Rozdziobią nas kruki, wrony… – Stefan Żeromski; Ferdydurke (fragmenty) – Witold Gombrowicz; Droga donikąd (fragmenty) – Józef Mackiewicz; Madame – Antoni Libera; Podróże z Herodotem (fragmenty) – Ryszard Kapuściński; Wcześniej wspomniałem, że na liście pominąłem wiersze, jednak należy pamiętać, że lista lektur obowiązkowych to także liryki. Jest kliku poetów, których utwory znikły, poniżej lista poetów, których utwory zostały wykreślone: Kazimiera Iłłakowiczówna, Haliny Poświatowskiej czy Jana Polkowskiego Usunięto także klika tekstów tak zwanej piosenki literackiej: Powojenna piosenka literacka – wybrane utwory Wojciecha Młynarskiego, oraz wybrane teksty Kabaretu Starszych Panów, a także utwory w wykonaniu Ewy Demarczyk. Wybrane wiersze tych poetów poprzechodzą do poziomu rozszerzonego: Józef Czechowicz, Tadeusz Gajcy, Miron Białoszewski. Lektury obowiązkowe na maturę 2023 i 2024 Osoby, które są przyzwyczajone do listy lektur opublikowanych w podstawie programowej dla języka polskiego: Biblia, w tym fragmenty Księgi Rodzaju, Księgi Hioba, Księgi Koheleta, Pieśni nad Pieśniami, Księgi Psalmów, Apokalipsy wg św. Jana; Jan Parandowski, Mitologia, część I: Grecja; Homer, Iliada (fragmenty), Odyseja (fragmenty); Sofokles, Antygona; Horacy, wybrane utwory; Bogurodzica, Lament świętokrzyski (fragmenty), Legenda o św. Aleksym (fragmenty), Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią (fragmenty); Kwiatki świętego Franciszka z Asyżu (fragmenty); Pieśń o Rolandzie (fragmenty); Gall Anonim, Kronika polska (fragmenty); Dante Alighieri, Boska komedia (fragmenty); Jan Kochanowski, wybrane pieśni, w tym: Pieśń IX ks. I, Pieśń V ks. II; psalmy, w tym Psalm 13, Psalm 47; tren IX, X, XI, XIX; Odprawa posłów greckich; Piotr Skarga, Kazania sejmowe (fragmenty); wybrane wiersze następujących poetów: Daniel Naborowski, Jan Andrzej Morsztyn, Mikołaj Sęp-Szarzyński; Jan Chryzostom Pasek, Pamiętniki (fragmenty); William Szekspir, Makbet, Romeo i Julia; Molier, Skąpiec; Ignacy Krasicki, Hymn do miłości ojczyzny, wybrane satyry; Franciszek Karpiński, wybór sielanek i liryki religijnej; Adam Mickiewicz, Oda do młodości; wybrane ballady, w tym Romantyczność; wybrane sonety z cyklu Sonety krymskie oraz inne wiersze; Konrad Wallenrod, Dziady cz. III; Juliusz Słowacki, Kordian; wybrane wiersze, w tym Grób Agamemnona (fragmenty), Testament mój; Zygmunt Krasiński, Nie-Boska komedia; Cyprian Kamil Norwid, wybrane wiersze; Bolesław Prus, Lalka, Z legend dawnego Egiptu; Eliza Orzeszkowa, Gloria victis; Henryk Sienkiewicz, Potop; Adam Asnyk, wybór wierszy; Fiodor Dostojewski, Zbrodnia i kara; wybrane wiersze następujących poetów: Jan Kasprowicz, Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Leopold Staff; Stanisław Wyspiański, Wesele; Władysław Stanisław Reymont, Chłopi (tom I – Jesień); Stefan Żeromski, Rozdziobią nas kruki, wrony…, Przedwiośnie; Witold Gombrowicz, Ferdydurke (fragmenty); wybrane wiersze następujących poetów: Bolesław Leśmian, Julian Tuwim, Jan Lechoń, Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, Kazimiera Iłłakowiczówna, Julian Przyboś, Józef Czechowicz, Krzysztof Kamil Baczyński, Tadeusz Gajcy; Tadeusz Borowski, Proszę państwa do gazu, Ludzie, którzy szli; Gustaw Herling-Grudziński, Inny świat; Hanna Krall, Zdążyć przed Panem Bogiem; wybrane wiersze następujących poetów: Stanisław Baliński, wybrane wiersze z okresu emigracyjnego, Kazimierz Wierzyński, wybrane wiersze z okresu emigracyjnego, Czesław Miłosz, wybrane wiersze, w tym z tomu Ocalenie, oraz Traktat moralny (fragmenty), Tadeusz Różewicz, Miron Białoszewski, Jarosław Marek Rymkiewicz, Wisława Szymborska, Zbigniew Herbert, wybrane wiersze, w tym z tomów Pan Cogito oraz Raport z oblężonego Miasta, Halina Poświatowska, Stanisław Barańczak, Jan Polkowski, Wojciech Wencel; Albert Camus, Dżuma; George Orwell, Rok 1984; Józef Mackiewicz, Droga donikąd (fragmenty); Sławomir Mrożek, Tango; Marek Nowakowski, Raport o stanie wojennym (wybrane opowiadanie), Górą „Edek” (z tomu Prawo prerii); Jacek Dukaj, Katedra (z tomu W kraju niewiernych); Antoni Libera, Madame; Andrzej Stasiuk, Miejsce (z tomu Opowieści galicyjskie); Olga Tokarczuk, Profesor Andrews w Warszawie (z tomu Gra na wielu bębenkach); Ryszard Kapuściński, Podróże z Herodotem (fragmenty); wybrane utwory okresu stanu wojennego; powojenna piosenka literacka – wybrane utwory Jacka Kaczmarskiego, Wojciecha Młynarskiego, Agnieszki Osieckiej oraz wybrane teksty Kabaretu Starszych Panów, a także utwory w wykonaniu Ewy Demarczyk. Opracowanie na podstawie materiałów: Podstawa programowa kształcenia ogólnego z komentarzem Szkoła ponadpodstawowa: liceum ogólnokształcące, technikum oraz branżowa szkoła I i II stopnia. Język polski Egzamin maturalny w roku 2023 oraz 2024 Najważniejsze zmiany w zasadach organizowania i przeprowadzania egzaminu maturalnego w obu formułach 1) Formule 2015 (dla absolwentów 3-letniego liceum i 4-letniego technikum) 2) Formule 2023 (dla absolwentów 4-letniego liceum i 5-letniego technikum) Poprzedni post Matura ustna 2023 oraz 2024 5 marca 2022
Episodes Listen later Mark as played Rate Download Go to podcast Share „Treny” Jana Kochanowskiego to tekst obowiązkowy pod wieloma względami. Jest to jeden z piękniejszych zbiorów w polskiej poezji. Ale przede wszystkim to zapis miłości ojcowskiej, rozpaczy po utracie ukochanego dziecka. "Treny" Kochanowskiego to próba mierzenia się z samym sobą w świetle żałoby i płaczu po bliskiej osobie, a także świadectwo pytań o sens świata, które zadaje sobie człowiek, kiedy ten świat wali mu się na głowę. Posłuchaj streszczenia i opracowania jednego z najważniejszych dzieł polskiej poezji. Listen Listen again Continue Playing... Listen later Missing episodes? Click here to refresh the feed. Listen later Mark as played Rate Download Go to podcast Share Renesans to czas odrodzenia idei antycznych, przemian religijnych i szczególnego zainteresowania człowiekiem. Renesans był z jednej strony okresem harmonijnego rozwoju ludzkości, z drugiej zaś epoką bardzo krytycznego namysłu nad instytucją Kościoła, miejscem człowieka w świecie czy zadaniami literatury. Posłuchaj podcastu i poznaj ramy czasowe, etymologię nazwy, założenia, literaturę i kontekst kulturowy epoki renesansu. Listen Listen again Continue Playing... Listen later Listen later Mark as played Rate Download Go to podcast Share Ta epoka w potocznym języku nie kojarzy się najlepiej. Średniowiecze jest rozumiane jako coś archaicznego, jako przeżytek, który nie ma racji bytu we współczesnym świecie. Nie jest to jednak do końca prawda. Bo skąd wzięły wszystkie potwory, duchy, obrazy rozkładających się ciał tak charakterystyczne dla niejednego współczesnego horroru filmowego? Źródeł tego typu przedstawień należy szukać właśnie w średniowieczu. Ta epoka ma do zaproponowania jednak dużo więcej. Z naszego podcastu dowiesz się między innymi, jak to naprawdę było z wyprawami krzyżowymi, kogo spotkał mistrz Polikarp i gdzie znajdują się najsłynniejsze średniowieczne budowle. Zacznijmy jednak od podstaw... Listen Listen again Continue Playing... Listen later Show more
W Pieśni o Rolandzie znaleźć możemy właśnie takie podstawowe, charakterystyczne dla literatury średniowiecznej wzorce. Roland (zwłaszcza; ale i jego przyjaciel Oliwier i inni walczący z nimi w jednym szeregu Francuzi) jest wzorem rycerza. Wzorzec władcy uosabia postać Karola Wielkiego. Epizodycznie pojawia się też wzorzec damy
Geneza „Pieśń o Rolandzie” powstała na przełomie XI/XII wieku, a więc po około trzystu latach od historycznych wydarzeń, jakie opisuje. Fakty historyczne są w niej potraktowane dość swobodnie, gdyż obok historycznych postaci, występuje szereg fikcyjnych, losy tych rzeczywistych nie pokrywają się z wiadomościami znanymi z kronik, a i szczegółowa topografia uwzględniona w utworze mija się z realiami. Badacze literatury próbowali dociec, w jakich okolicznościach i w jakim celu powstała „Pieśń...”. Doprowadziło to do powstania kilku niezależnych teorii. Romantycy byli przekonani, że „Pieśń o Rolandzie” istniała pierwotnie jako wytwór kultury ludowej, który utrwalił się w tradycji ustnej i następnie został spisany. Epos miałby więc kształtować się stopniowo po wydarzeniach z przełomu VIII/IX wieku, aż do czasu jego spisania na przełomie XI/XII wieku. Wybitny mediewista francuski Joseph Bédier wysunął zupełnie odmienną hipotezę, wedle której „Pieśń o Rolandzie” miała powstać dopiero w XI wieku, na skutek zapotrzebowania na tego typu literaturę w dobie krucjat. W powstaniu dzieła udział mogli mieć zarówno kronikarze, jak i wędrowni żonglerzy oraz klerkowie. Późniejsi badacze problemu podzielili się na dwa obozy, z których jeden, nazwany „indywidualistycznym”, rozwijał koncepcję Bédiera, drugi, „tradycjonalistyczny” upierał się przy ustaleniach wcześniejszych na temat genezy dzieła. Z braku dokładniejszych danych nie ma możliwości ustalenia, która z koncepcji jest tą właściwą. Czas i miejsce akcji Akcja utworu rozgrywa się w czasach panowania Karola Wielkiego, pod koniec VIII wieku. Główny wątek eposu, związany z porażką wojsk straży tylnej Karola Wielkiego w wąwozie w Pirenejach, miał miejsce w 778 roku. Pozostałe sceny rozgrywają w Saragossie oraz Akwizgranie. Motywy Wśród najbardziej wyrazistych i interesujących motywów wymienić należy: motyw zdrady, motyw partnerstwa oraz motyw rycerskiej śmierci. Pierwszy z nich realizowany jest przez postawę Ganelona, który w akcie zemsty na Rolandzie, wydaje tylną straż wojska Franków Saracenom, skutkiem czego wszyscy oni giną w walce. Motyw partnerstwa wiąże się z funkcjonowaniem zwyczaju dobierania się w pary słynnych rycerzy (dwunastu parów). Najdzielniejszymi i najsłynniejszymi parami byli Roland i Oliwier. Gdy ten drugi umiera od ciosu mieczem, Roland wygłasza długą, pełną żalu mowę pożegnalną z partnerem i z wrażenia traci przytomność. Motyw rycerskiej śmierci unaocznia nam scena odejścia Rolanda wprost do nieba w orszaku anielskim. Tuż przed śmiercią, by dobrze się do niej przygotować, Roland błaga Boga o przebaczenie grzechów, bijąc się w pierś. Umiera on z twarzą zwycięsko skierowaną w stronę odjeżdżających Saracenów. Interpretacja „Pieśń o Rolandzie” jest tekstem o charakterze epickim, przypominającym starożytne i średniowieczne eposy. Jednocześnie jednak był on przeznaczony do wykonania ustnego, śpiewanego, dlatego też wyraźnie zarysowane są w nim cechy liryki - przede wszystkim bardzo regularny, rytmiczny i rymowany wiersz (w polskim przekładzie niestety nie można zaobserwować tych zależności). Badacze „Pieśni o Rolandzie”, których rozważania interpretacyjne zebrała Anna Drzewicka, podkreślają niezwykły talent nieznanego autora eposu. Tekst bowiem odznacza się niezwykłym uporządkowaniem strukturalnym. W całości podzielony jest na 291 lais (nieregularnych zwrotek), które tematycznie da się podzielić na cztery obszary: pierwszy - związany ze zdradą Ganelona, drugi - dotyczący bitwy tylnej straży z Saracenami, trzeci - podejmujący temat odwetu Karola Wielkiego i wygranej z emirem oraz czwarty - obejmujący sąd nad Ganelonem. Punktem kulminacyjnym jest śmierć Rolanda. Interesujące są powtórzenia niemal całych lais przy użyciu odmiennych sformułowań (np. nakłanianie Rolanda do zadęcia w róg przez Oliwiera), a także paralele, jak ta z udziałem Rolanda i Ganelona, gdy oboje wskazują na siebie nawzajem jako wykonawców niebezpiecznych w realizacji zadań. Co również jest podkreślane w rozważaniach nad „Pieśnią o Rolandzie”, to kreacja wyjątkowo skomplikowanych psychologicznie postaci. Z jednej strony brakuje w tekście rozbudowanych opisów przeżyć wewnętrznych, jednak reakcje i słowa bohaterów w odpowiedzi na pewne sytuacje wskazują na skomplikowane typy osobowościowe (np. Roland i Ganelon). Bohaterowie Charakterystyka Rolanda Rolanda poznajemy jako nad wyraz mężnego rycerza, ulubieńca Karola Wielkiego. Król kilkakrotnie okazuje wyjątkową troskę o Rolanda, między innymi nie pozwalając mu ruszyć z poselstwem do Saracenów i ubolewając nad tym, że będzie on dowodził wojskom tylnej straży. Ilość wymienionych w tekście miast, zajętych rzekomo przez Rolanda w służbie Karolowi Wielkiemu, tłumaczy przywiązanie władcy dla rycerza. Nieznany jest nam Roland w sytuacjach pozamilitarnych, dlatego jego wygląd również kojarzymy z rycerską zbroją i orężem: Przez wąwozy hiszpańskie jedzie Roland na Wejlantyfie, swym rączym rumaku. Przybrał się w zbroję, która go pięknie zdobi. Jedzie mężny baron, potrząsając włócznią. Do nieba obraca ostrze; do żeleźca przymocował proporzec, całkowicie biały; frędzle biją mu o ręce. Szlachetne jest jego ciało, twarz jasna i roześmiana. Roland jest szanowanym i lubianym człowiekiem, a jednak jego charakter nie jest pozbawiony wad. Największą jego przywarą jest duma i porywczość. To one popychają go do nierozważnych czynów i stanowią ostatecznie przyczynę jego konfliktu z Ganelonem oraz śmierci. Ponieważ jednak Roland był mężnym rycerzem i gorliwym chrześcijaninem, jego dusza została w momencie śmierci natychmiast wzięta do nieba. Opis Ganelona Ganelon to czarny charakter „Pieśni o Rolandzie”. Jest mężnym i dumnym rycerzem, ojczymem Rolanda i gdy ten wskazuje go jako idealną osobę na posła do króla Saracenów, Ganelon przysięga mu zemstę. Jest w swym postanowieniu zawzięty i nie cofnie się przed niczym. W tym celu wchodzi w układ z królem Marsylem i wydaje mu Rolanda, wraz z całym jego wojskiem. W zamian za to zostaje przez saraceńskiego króla hojnie obdarowany. Gdy na końcu jego wina zostaje dowiedziona i staje przed sądem, stwierdza, że miał prawo zemścić się na Rolandzie za jego złośliwość i zniewagę. Poznajemy więc Ganelona z jednej strony jako odważnego rycerza, posłusznego królowi (wszak posłusznie wykonuje powierzoną mu powinność), z drugiej jednak jako zdrajcę, człowieka zawziętego i złośliwego. Dla wyrównania prywatnych zatargów nie waha się narażać swych rodaków i skazywać ich na pewną śmierć. Jego postępowanie zostanie więc surowo ukarane, gdyż zostanie on rozerwany przez pędzące konie. Opis Karola Wielkiego Karol Wielki to roztropny władca. Jest szanowany przez swych podwładnych, ale też i sam ich szanuje. Troszczy się o dobro tych rycerzy, którzy zasłynęli w walce (dwunastu parów) i nie wystawia ich na ryzyko śmierci bez potrzeby. Gdy jednak zostają oni w tylnej straży, płacze i drży w trosce o nich, co świadczy o jego wyjątkowej wrażliwości. W najważniejszych kwestiach Karol Wielki nie podejmuje autorytarnych decyzji, lecz zwołuje swoich wasali i własne decyzje uzależnia od ich stanowiska. Tak dzieje się między innymi w związku z osądem Ganelona. Scena ta jest przy okazji przykładem jego bezwzględnej sprawiedliwości, która nakazuje mu, za przyzwoleniem ogółu, wydać polecenie stracenia w okrutny sposób Ganelona. Karolowi Wielkiemu towarzyszy wciąż postać archanioła Gabriela, który w kluczowych momentach odwiedza króla Franków i podpowiada mu, co powinien zrobić. Król miewa też prorocze sny. Poznajemy go jako starca z siwą brodą, który ma około dwustu lat życia. To wszystko sprawia, że Karol Wielki jest postacią na wpół mityczną. Opis Oliwiera Charakter Oliwiera opisuje bardzo precyzyjnie autor eposu w kilku zdaniach porównujących go z Rolandem: Roland jest mężny, a Oliwier roztropny; obaj mężowie wspaniałego serca. Skoro są na koniu i pod bronią, nigdy ze strachu przed śmiercią nie umkną się od bitwy. Tędzy to są hrabiowie, a słowa ich są harde. Widzimy więc, że Oliwier jako rycerz w niczym nie ustępuje Rolandowi. Jest jego wiernym towarzyszem i tak samo jak on odznacza się odwagą i zacięciem do walki. Udowadnia to zresztą w trakcie bitwy z Saracenami. Dysponuje jednak znacznie większą rozwagą od Rolanda i gdy spostrzega na horyzoncie wojska Saracenów, namawia Rolanda do wezwania króla. W trakcie bitwy nie omieszka zresztą przyjacielowi wypomnieć, że tego nie zrobił, co świadczy również o jego niepokornym charakterze. Opis innych bohaterów Wśród innych postaci występujących w eposie na szczególną uwagę zasługują arcybiskup Turpin, król Marsyl oraz jego żona Bramimonda. Arcybiskup Turpin jest postacią wyjątkowo barwną. Jest on z jednej strony przedstawicielem duchowieństwa, z drugiej dzielnym rycerzem. Obie te role wypełnia z największym poświęceniem. Gdy dochodzi do bitwy z Saracenami, wypełnia najpierw swą kapłańską posługę, udzielając rozgrzeszenia i błogosławieństwa rycerzom, następnie zaś chwyta za miecz i walczy do ostatniej kropli krwi. Nawet, gdy jest już śmiertelnie ranny, w imię walki z niewiernymi, tnie mieczem Saracenów. Król Marsyl to bardzo nieprzewidywalna postać. Typ oszusta, chętnie zwodzi Karola Wielkiego i zamiast wytoczyć mu otwartą walkę, sięga podstępów, by osłabić potężną armię wroga. Chętnie wchodzi w układ z Ganelonem. Niechęć francuskich rycerzy do pełnienia roli posłańca do króla Marsyla pokazuje, jak okrutny był to człowiek. Nawet posłów nie oszczędzał, ścinając im głowy, gdy tylko rzekli słowo niemiłe dla jego uszu. Gdy ponosi klęskę, przeklina swych bogów, co dowodzi jego niekonsekwentnej religijności. Jako wojownik odznacza się jednak ogromną walecznością. Ostatecznie Marsyl umiera na wieść o śmierci emira. Żona Marsyla, Bramimonda, jest jedną z dwóch postaci kobiecych (obok Ody), występujących w utworze. Towarzyszy ona swojemu mężowi w sukcesach i porażkach, rzewnie opłakując te drugie. Jest bardzo oddaną żoną i matką. W ostatnich wersach eposu dowiadujemy się, że Bramimonda, zabrana przez Karola Wielkiego jako branka do Akwizgranu, zaczęła zgłębiać prawdy wiary chrześcijańskiej i przyjęła chrzest, na którym otrzymała imię Julianna. Rozwiń więcej Literaturę taką określa się mianem parenetycznej, a jej przykładem może być „Pieśń o Rolandzie”. Utwór ten zawiera przede wszystkim wzór doskonałego rycerza, jakim był Roland. Ale możemy w nim odnaleźć też cechy, jakimi powinien charakteryzować się idealny władca. Takim wzorem jest w pieśni Karol Wielki, król Franków.